Torta de naranjas

Biszkopt migdałowy z pomarańczami

Lekki migdałowy biszkopt z pomarańczową koroną. Przysmak mieszkańców regionu Walencja, słynącego z najlepszych pomarańczy w całej Hiszpanii.

Cisto perfekcyjne na szarugę, słoneczne, o zapachu lata.

Szczodrze nasączone ulubionym alkoholem będzie doskonale komponowało się z sylwestrową wysokoprocentową rozpustą.

PS. Wszystkiego dobrego w Nowym Roku!

Składniki: 

3 pomarańcze

4 jajka, osobno białka i żółtka

170 g cukru pudru

125 g startych migdałów

100 g mąki pszennej

masło do wysmarowania formy

2 łyżki miodu

Przygotowanie:

1. Pomarańcze trzeba dobrze wyszorować i sparzyć wrzątkiem.

2. Z jednej pomarańczy wyciskamy sok i zostawiamy na potem, dwie pozostałe pomarańcze kroimy w cienkie plastry. Układamy je na dnie wysmarowanej masłem i wyłożonej papierem do pieczenia tortownicy o średnicy około 20 cm.

3. Białka ubijamy mikserem na sztywną pianę, dodajemy cukier puder, po jednym żółtku i dalej ubijamy, do połączenia składników.

4. Przesiewamy mąkę i mieszamy delikatnie łyżką.

5. Wsypujemy starte migdały i mieszamy.

6. Wylewamy masę na blachę i pieczemy w 190’C przez 45 minut. Studzimy, a następnie wykładamy na talerz do góry dnem tak, żeby pomarańcze znalazły się na górze.

7. Podgrzewamy w rondlu miód z sokiem pomarańczowym i polewamy tym ciasto. W wersji dla dorosłych mód można zastąpić ulubionym alkoholem.



Babka Świąteczna



Następny wpis miał być już po świętach, ale nie mogłam odmówić sobie dziś tej przyjemności ;) Zamieszczam przepis na pyszną i szybką w przygotowaniu babkę, więc może, jeśli ktoś z Was jeszcze nie zdecydował, co upiec na święta, skorzysta z poniżej propozycji.

Jeśli ciasto mają jeść dzieci, alkohol do moczenia bakalii zastąpcie wodą. Podana ilość składników wystarcza do upieczenia babki o śr. 25 cm.

Wesołych Świąt J

Składniki:

120 g miękkiego masła

100 g brązowego cukru trzcinowego

240 g mąki pszennej

2 jajka

¼ szklanki płynnego miodu

0,5 szklanki mleka

1,5 łyżeczki proszku do pieczenia

2 łyżeczki imbiru w proszku

1 łyżeczka cynamonu

0,5 szklanki ciemnego rumu lub złotej tequili (lub innego ulubionego alkoholu)

300 g bakalii (rodzynki, suszona żurawina, skórka pomarańczowa, śliwki)

Przygotowanie

1. Bakalie zalewamy wrzątkiem, odstawiamy na 5 minut, odlewamy wodę. Zalewamy alkoholem i zostawiamy min na 3 godziny, żeby wchłonęły alkohol.

2. Ucieramy masło z cukrem trzcinowym na puszystą masę.

3. Dodajemy jajka i mód, mieszamy mikserem na wolnych obrotach.

4. Dodajemy do masy mąkę, proszek do pieczenia, cynamon, imbir, mleko i bakalie z alkoholem. Krótko miksujemy do połączenia składników.

5. Do natłuszczonej i wysypanej mąką formy do babki wkładamy ciasto, wyrównujemy powierzchnię i pieczemy 1 godzinę w 180’C. Gdyby baka zbyt się rumieniła, przykryjcie ją podczas pieczenia folią aluminiową.

6. Po wyjęciu z piekarnika zostawiamy babkę w formie jeszcze przez pół godziny, po czym wyciągamy (przykrywamy talerzem i zdecydowanym ruchem odwracamy).

7. Lukrujemy przed podaniem.

Smacznego!



pierniczki

Być może fakt, że pochodzę z Torunia decyduje o tym, że pierniczki są moimi ulubionymi słodyczami. Przez 6 lat, podczas drogi do liceum, a potem na uniwersytet, codziennie mijałam fabrykę ‘Kopernik’, upajając się słodkim zapachem miodu i korzennych przypraw.

Gdyby nie pojawiły się na świątecznym stole czuła bym niedosyt. Poniższy przepis jest bardzo prosty. Pierniczki można konsumować od razu po upieczeniu, choć oczywiście najlepsze są, jeśli damy im poleżeć 2 tygodnie w szczelnie zamkniętej puszce (pytanie tylko, czy istnieje taki dom, w którym tyle czasu wytrzymają nietknięte, bo na pewno nie w moim…).

Pierniczki

450 g mąki pszennej

1 łyżeczka proszku do pieczenia

¼ łyżeczki sody oczyszczonej

1 łyżeczka cynamonu mielonego

0,5 łyżeczki imbiru mielonego

0,5 łyżeczki gałki muszkatołowej

1 łyżka kakao

1 jajko

100 g miodu

100 g masła

200 g cukru

Przygotowanie:

1. Miód, masło i cukier wkładamy do rondelka i rozpuszczamy.

2. Ostudzone wlewamy do miski z mąką, jajkiem i przyprawami. Zagniatamy ciasto, jeśli potrzeba dosypujemy więcej mąki.

3. Formujemy z ciasta kulę i umieszczamy na 2 godziny do lodówki.

4. Ciasto wałkujemy na grubość około 0,4 centymetra i wycinamy pierniczki. Układamy na blasze wyłożonej papierem do pieczenia zostawiając między pierniczkami odstępy.

5. Pieczemy około 12 minut w 175’C.



Polvorones

My na święta Bożego Narodzenia zajadamy się piernikami, a Hiszpanie (w szczególności mieszkańcy południa – Andaluzji oraz południowego-zachodu - Estremadury) – polvorones. Są to bardzo kruche ciasteczka przygotowane na bazie ze smalcu, z dodatkiem zmielonych migdałów i aromatycznego cynamonu. Ciasteczka obsypane cukrem pudrem (‘polvo’ znaczy przyprószone), zawinięte w papier sprzedawane są jako bożonarodzeniowy przysmak.

Składniki:

230 g mąki

110 g zmielonych migdałów

1 łyżeczka startego cynamonu

1 łyżeczka nasion kardamonu rozbitych w moździerzu

200 g smalcu roztopionego i ostudzonego

110 g cukru pudru

2-3 łyżki zimnej wody

Przygotowanie:

1. Smalec ubijamy z cukrem pudrem mikserem. Dodajemy mąkę, migdały, cynamon, kardamon i wodę. 2. Miksujemy do połączenia składników. Masa jest dość rzadka. Formujemy z niej kulę i wstawiamy na 2 godziny do lodówki, żeby stężała.

3. Na obsypanej mąką stolnicy rozwałkowujemy ciasto na grubość około 5 milimetrów i wycinamy szklanką lub kieliszkiem niewielkie ciasteczka.

4. Ciasteczka układamy na wyłożonej pergaminem blasze i pieczemy na złoty kolor 15 minut w 170’C.

5. Przed podaniem ostudzone ciasteczka obsypujemy cukrem pudrem.

6. Ciasteczka przełożone pergaminem można przechowywać w szczelnych pojemnikach nawet kilka tygodni.

Migdały – podstawia wielu łakoci w Hiszpanii, zbiory przypadają pod koniec października/ na początku listopada

Croquetas de jamon serrano

Przepisów na croquetas w Hiszpanii jest tyle, ile w Polsce na bigos, każdy kucharz ma swój. Wszystkie croquetas łączy jednak wspólna, niekwestionowana cecha – są pyszne. Chrupiąca otoczka skrywa w sobie delikatne, rozpływające się w ustach wnętrze. Do ich wykonania potrzeba sporo czasu i umiejętności żonglerskich, ale wystarczy zrobić je parę razy i nabierzemy wprawy. Dziś na naszym stole króluje wersja z beszamelem, popularna w Hiszpanii jest też wersja ziemniaczana. Croquetas serwuje się na Półwyspie Iberyjskim w porze lunchu, w formie małej przystawki tapa, obowiązkowo ze szklaneczka piwa lub kieliszkiem lekkiego czerwonego wina.

Panada:

5 łyżek oliwy z oliwek

8 płaskich łyżek mąki pszennej

600 ml wywaru z szynki lub kurczaka

4 łyżki drobno posiekanej szynki serrano

2 łyżki posiekanej natki pietruszki

½ łyżeczki startej gałki muszkatołowej

sól i pieprz do smaku

Panierka:

1 szklanka mąki pszennej

3 jajka wymieszane z 3 łyżkami wody

1,5 szklanki bułki tartej

oliwa z oliwek do smażenia

Przygotowanie

Panada:

1. Na patelni rozgrzewamy oliwę. Dodajemy mąkę i chwilę, robiąc zasmażkę.

2. Powoli do zasmażki dolewamy bulion i mieszamy trzepaczką, doprowadzamy do wrzenia i gotujemy do momentu uzyskania gęstego sosu.

3. Dodajemy natkę pietruszki, szynkę serrano, przyprawiamy i mieszamy.

4. Wylewamy masę na blachę, studzimy i odstawiamy do lodówki na całą noc.

5. Następnego dnia kroimy panadę na krótkie serdelkowate paluszki i każdy obtaczamy w mące, jajku, bułce, i znowu jajku i bułce (podczas tej czynności niezbędne są właśnie zdolności żonglerskie i wyczucie, bo panada jest dość delikatna).

6. Croquetas umieszczamy na 2 godziny w lodówce, żeby panierka się zestaliła.

7. Na patelni rozgrzewamy oliwę z oliwek. Sprawdzamy kawałkiem chleba, czy oliwa jest dobrze rozgrzana (wrzucamy chleb na oliwę, powinny pojawić się bąbelki i w ciągu 1 minuty, chleb powinien być brązowy).

8. Smażymy nasze croquetas na złoty kolor i podajemy gorące koniecznie ze szklanką zimnego piwa lub wina. Idealnie pasuje do nich hiszpański sos aioli, ale przepis na niego innym razem ;)

szarlotka na ciepło z lodami waniliowymi

„Sama szarlotka i same lody to nic nadzwyczajnego – geniuszem był ten, który wymyślił połączenie ciepłej szarlotki z lodami waniliowymi. Zjadamy genialny deser, z rozpaczą myśląc o naszej wadze łazienkowej. Od tego stanu ducha prosta już droga do buntu: wstajemy od stołu i przepraszając ciocię, że musi się przesunąć, udajemy się do łazienki. Tam wkładamy nasza wagę pod marynarkę, hałaśliwie spuszczamy dla niepoznaki wodę i wymykamy się na schody. Wrzucamy wagę do zsypu, wracamy do stołu i prosimy o dokładkę szarlotki. A potem już tylko: kawa, kawa, kawa… I kieliszek digestivo.” – Janusz Majewski na temat szarlotki upieczonej przez żonę Zofię Nasierowską, na którą przepis znajdziecie poniżej. Szarlotka rewelacyjna, a do tego bez zagniatania ciasta. Wszystkie składniki spodu i posypki wystarczy wymieszać widelcem. Pychota.

Składniki:

6 dużych jabłek szara reneta (ok.1,5 kg)

1 szklanka cukru

1 szklanka mąki pszennej

1 szklanka bułki tartej

0,5 łyżeczki proszku do pieczenia

1 łyżka cynamonu

1 łyżka cukru waniliowego

150 g masła

lody waniliowe do podania

Sposób przygotowania:

1. Cukier, mąkę, bułkę i proszek do pieczenia wsypujemy do miski i mieszamy widelcem.

2. Połowę tej mieszaniny wysypujemy na wyłożoną papierem do pieczenia i wysmarowaną masłem tortownicę o śr ok. 27cm.

3. Na niej układamy obrane i pokrojone w plastry jabłka. Co parę warstw jabłka posypujemy cynamonem i cukrem waniliowym.

4. Na wierzch wysypujemy drugą połowę mieszaniny bułki tartej, mąki i cukru. Układamy na niej pokrojone w plasterki masło.

5. Pieczemy w 175’C przez 50 – 60  minut.

6. Podajemy na ciepło z lodami waniliowymi.

Nazywam się Ainsa

                       Nasz plan dotarcia z Cadaques, gdzie znajduje się  dom jednej z najbardziej wykręconych znakomitości XX wieku - Salvadora Daliego, do serca pirenejskiego Parque Nacional de Ordesa y Monte Perdido okazuje się zbyt optymistyczny. Droga staje się coraz bardziej kręta, zapasy kawy we krwi okazują się być już dawno skonsumowane przez organizm. Zmrok przywitaliśmy spory czas temu opuszczając Barbastro, stolicę winnic rejonu Somontano, których sława dotarła do Polski wraz z ciekawymi winami Montesierra. Droga z pewnością będzie coraz bardziej wymagająca dla hamulców naszego auta z wypożyczalni, śnieg na drogach z każdym kilometrem będzie coraz bardziej prawdopodobnym testem naszych letnich opon. Moja Asia nakłania mnie żebyśmy poszukali noclegu w miejscu, które jest oznaczone na mapie jako miasteczko o miło brzmiącej, kobiecej nazwie Ainsa. Tuż za pierwszym mostem stajemy przy pierwszym lepszym, oświetlonym wewnątrz lokalu z krzesłami wystawionymi na ulicę oraz błękitnym, blaszanym prostokątem z literą “H”. Cena za nocleg jest “do przełknięcia”, no i do tego serwują gościom z rana w barze śniadanko z obowiązkową kawą (według Asi była to najsmaczniejsza kawa jaką piła w Hiszpanii, nie tylko podczas naszego katalońsko-aragońskiego tour). Pytamy się “szefa zmiany” czy warto się wybrać na nocny spacer po mieście i gdzie dotankujemy auto bo niepokoić nas zaczął deficyt gasolineras od sporej ilości przebytych kilometrów oraz wskazówka paliwomierza zbliżająca się złowieszczo w stronę lewego ekstremum. Ku otusze okazuje się, że tzw. casco antiguo (co można tłumaczyć jako stare miasto) zaczyna się tuż za rogiem więc szybko zbieramy siły, by po północy zrobić rekonesans.

 

                   Wspinamy się po niekończących się kamiennych stopniach, w gąszczu bujnej roślinności, przy akompaniamencie ciszy śpiącego średniowiecznego miasta. Co jakiś czas w rześkim powietrzu niesie się głuche echo szczekania psów przeplatane pomiałkiwaniem kotów. Stare miasto okazuje się bardziej stare aniżeli byśmy mogli przypuszczać. Jest doskonale odrestaurowane, a brak “żywej duszy” na jego ulicach potęguje atmosferę jego modelowego średniowiecznego charakteru. Nasza wyprawa staje się niemal podróżą w wehikule czasów. 

 

                          No cóż, szkoda, że nie odrobiliśmy wcześniej lekcji historii zatytułowanej “Legenda o Krzyżu z Sobarbe”. Według tejże legendy w roku Pańskim 724 chrześcijanie uciekający w popłochu z całego Półwyspu Iberyjskiego po inwazji wyznawców Allacha zebrali się w tym niepozornym miejscu i zaprzysięgli rekonkwistę (od 711 roku w którym rozpoczęła się konkwista mauretańska minęło już trzynaście lat, w rękach Arabów był wówczas prawie cały Półwysep).

                          Rycerze chrześcijańscy dowodzeni przez niejakiego Garci-Ximeno zwyciężają w bitwie “ostatniej szansy” nad niepowstrzymanymi Maurami. Wszystko dzięki swojej nadnaturalnej odwadze, którą tchnął w nich widok “świetlistego krzyża”, a którego iluminację ujrzeli nad rozłożystym dębem. Osada Ainsa tym samym wraca w ręce Chrześcijan, a razem z tym nadzieja na przetrwanie inwazji Muzułmanów. Pamięć tego wydarzenia  świętuje się tutaj dwa razy w roku (kto powiedział, że impreza należy się tylko raz na 365 dni!?) jako tzw. “Morisma” (Moro oznacza po kastylijsku Maur). Iluminujący krzyż unoszący sie nad występującym w tej części geograficznej gatunkiem dębu jest rzecz jasna godłem gminy Sobrarbe, ale symbol ten również zasłużył na to by znaleźć się na jednej z ćwiartek herbu Aragonii.

                           W 1124 roku Ainsa otrzymuje “zasłużone” prawa miejskie z rąk króla Alfonsa I, uzyskując takie same przywileje jak sąsiednia metropolia Jaca, do początku XVII w. trwa jej niezmącony rozkwit. Od tego momentu stopniowe podupadanie miasta idzie w parze ze wzrostem znaczenia znajdującej się w nim katolickiej kolegiaty. Tak się “przypadkiem” składa, że ta z każdym kolejnym wiekiem zyskuje na znaczeniu m.in. podczas wojny o sukcesję tronu oraz w wojnach karlistowskich...

                                                                                                                                                    Piotr